نانو کامپوزیتهای پلیمری دسته ای از مواد پلیمری هستند که در آن ها ، نانو ذرات معدنی با ساختار صفحه ای یا کروی در بستر پلیمر پراکنده شده است . در مقایسه با پلیمرهای خالص ، نانو کامپوزیتهای پلیمری دارای خواص فیزیکی و مکانیکی متفاوتی شامل مدول استحکام ، سختی ، آتش پذیری ثبات ابعادی ، هدایت الکتریکی ، مقاومت گرمایی ، جذب رطوبت و رنگ پذیری با توجه به نوع و مقدار ذرات نانو به کار رفته اند . فرایند تهیه نانو کامپوزیتهای پلیمری در مقایسه با پلیمر خالص متفاوت بوده است به این دلیل که ذرات نانو به کار رفته تمایل زیادی به تجمع در بستر پلیمر دارند . برای رفع این مشکل از روشهای سل ژل ،پلیمریزاسیون در محل و پلیمریزاسیون مذاب استفاده میشود . روش سوم متداولترین روش برای تهیه نانو کامپوزیتهای پلیمری بوده زیرا اقتصادی ، ساده و بدون مشکل زیست محیطی می باشد . پلی اتیلن ترفتالات پلیمری نیمه کریستالی بوده است و کامپوزیتهایش به طور وسیعی در بسته بندی ساخت و ساز قطعات خودرو ، تجهیزات الکتریکی و صنعت نساجی کاربرد دارد . تلاشهای زیادی به منظور بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی پلی اتیلن ترفتالات توسط فرایند مخلوط کردن آن با نانو رس ها به منظور تهیه نانو کامپوزیت  پلی استر حاوی رس انجام شده است .

بدین منظور سایر تحقیقات یا ترکیب پلی استرها با نانو ذرات سیلیس با استفاده از روشهای مذاب انجام شده است . ذرات سیلیکا به دلیل ابعاد بسیار کوچک و سطح تماس زیاد بسیار شناخته شده است . سطح این ذرات دارای سه گروه شیمیایی هیدروکسی ، هیدروژن  متصل به گروههای هیدروکسی و گروههای سیلوکسان میباشد. بنابرابن سطح آن ها آبدوست است اگرچه گروههای سیلوکسان آبگریزند .اگرچه امکان آبگریز کردن سطح ذرات سیلیکا با استفاده از مواد آبگریز مانند پلی دی متیل سیلکون ، دی متیل دی کلرو سیلان و هگزا متیل دی سیلان وجود دارد .

تحقیقات زیادی در خصوص کاربرد ذرات سیلیکا به شکل مخلوط با پلیمرهای گوناگون انجام شده ولی تعداد کمی از آنها به مخلوط پلی اتیلن ترفتالات و سیلیکا اختصاص دارد . محققان دریافتند که ذرات سیلیکا  میتوانند میزان استحکام ، سختی ، مدول ، کریستالینیته  ، ویسکوزیته ، مقاومت در برابر خزش و چسبندگی درون ساختاری را در پلی ایتیلن ، پلی پروپیلن والاستومرهای ترموپلاست با توجه به خصوصیات سطحی نانو سیلیس بهبود دهد .